pies234098765

Podwórko nie zastąpi spaceru

To samo tyczy się psów mających dostęp do podwórka. Wielu właścicieli uważa, ze skoro mają duży ogród, to nie muszą z psem wychodzić poza niego.

I tu jest podstawowy błąd!

Popełnia go wiele osób. Zwykle gdy zapytam, czy ten nasz labrador (bądź co bądź pies ruchliwy, należący do psów pracujących) biega po podwórku, gdy jest tam sam, słyszę, że nie. Albo chce wracać do domu, albo leży na trawie i śpi. Czyli robi NIC! Argument właściciela? Mógłby przecież biegać, tylko nie chce.

Jak ma chcieć, jak każdy, najmniejszy nawet centymetr podwórka obwąchał już ze sto razy? Własny ogród nie oferuje nic ekscytującego!

Gdy pies się nudzi, najpierw staje się nieznośny i psoci, później „dziadzieje”, a na koniec szybciej się starzeje i robi się bardzo nieszczęśliwy.

Podsumowując – spacer dla naszego psa nie jest jedynie po to, aby zaspokoić podstawowe potrzeby fizjologiczne zwierzęcia, ale także dla zdrowia jego umysłu!

Czy obroże działają?

Obroże działają dobrze o ile… są dobrze założone! Niektóre obroże przeciwkleszczowe muszą dokładnie dotykać do skóry. Dlatego psy, które mają wyjątkowo obfitą sierść albo bogaty podszerstek, powinny mieć inne preparaty niż obroża, która może zwyczajnie nie zadziałać.

Zwykle odradzam stosowanie obroży przeciwkleszczowych u szczeniąt. Maluchy są jeszcze głupiutkie i lubią gryźć, co się nawinie. Nie inaczej jest z obrożami. O ile przegryzą takie materiałowe, w których mają uczyć się chodzić, to nic się nie stanie, ale jeśli biorą się za te nasączone preparatem przeciwpasożytniczym… Mogą się zatruć! Nie mówiąc już o wydanych bez sensu pieniądzach, bo z pogryzionej obroży nie będzie korzyści.

Jeśli kleszcz przyczepi się do skóry, to nie znaczy, że preparat nie działa. Większość substancji zabija kleszcza zaraz po tym, jak ten napije się krwi psa. Zatem jeśli znaleźliśmy małego pajęczaka, który jest suchy albo mało ruchliwy, znaczy to, że preparat, który stosujemy, działa jak najlepiej! Nie trzeba go od razu zmieniać.

A jeśli pies zje martwą mysz, którą znalazł na podwórku?

Wtedy trzeba brać pod uwagę wszystkie możliwości. Mogła to być oczywiście zwykła mysz, która straciła życie, bo np. upolował ją kot. Ale co w sytuacji, gdy ta mysz najadła się trutki i padła po kilku dniach? Jeśli brać pod uwagę drugą opcję, postępowanie jest takie samo, jak przy przyłapaniu psa na konsumowaniu trutki. Dobrze jest też wiedzieć, czy sąsiedzi albo inni domownicy nic nie rozrzucali.

Najgorsza jest sytuacja, gdy nie wiemy, że pies coś zjadł, a pojawiają się objawy. Co wtedy? Rokowania zwykle nie są dobre. Podaje się leki, ale wszystko zależy od organizmu pacjenta.

Kochani właściciele! Nie pozwalajcie swoim pupilom zjadać resztek z trawników. A także pilnujcie, aby nikt z domowników nie rozrzucał trutek na gryzonie w domu i w jego pobliżu. Na sąsiadów macie niestety mniejszy wpływ.

Sąsiedzi! Nie wyrzucajcie resztek pokarmów przez okna, nikomu to nie służy, a kusi psy i inne zwierzaki do podjadania nierzadko zgniłych resztek.

Odblaski czy świecące zawieszki?

Z doświadczenia mogę powiedzieć, że led, zawieszony na psiej szyi, obcych może wprowadzić w stan konsternacji. Do dziś pamiętam westchnienie ulgi pewnej pani uprawiającej wieczorny nordic walking, gdy po zbliżeniu się do nas zrozumiała, że poruszające się w dziwnym tempie światełko nie należy do pijanego rowerzysty, tylko do mojego psa…

Tak naprawdę nie ma znaczenia, czy nasz spacerowy ekwipunek powiększymy o odblaskową opaskę na ramię, zawieszkę na plecaku czy obrożę albo smycz uszytą ze świecącej w ciemności taśmy. Chodzi o sam efekt – inni mają mieć możliwość zobaczenia nas ze znacznej odległości. Niemniej jednak kamizelka odblaskowa wydaje się najlepszym pomysłem. Daje ona natychmiastową pewność, że mamy do czynienia z człowiekiem – a nie bliżej nieokreślonym obiektem, poruszającym się w naszą stronę. Szkoda tylko, że jesteśmy jednym z niewielu krajów europejskich, gdzie kamizelka wydaje się niepotrzebna i wywołuje poczucie wstydu.

A wy? Dbacie o widoczność swoją i swojego psa podczas wieczornych spacerów?

Kastracja czy sterylizacja?

Zacznijmy od obalenia pierwszego mitu, który głosi, że psy się kastruje, a suczki sterylizuje. Jak się okazuje, i psy, i suczki są kastrowane, można też obie płcie sterylizować, ale wtedy stają się jedynie bezpłodne, a ryzyko wystąpienia ropomacicza, nowotworów narządów rodnych czy prostaty pozostaje. Ze względów zdrowotnych o wiele częściej weterynarze kastrują niż sterylizują – zarówno psy, jak i suczki.

Czym różnią się te zabiegi? Wyjaśnię to w skrócie poniżej. Jeśli szukacie szerszej informacji w tym zakresie, to polecam wizytę u weterynarza, bo tylko specjalista ma pełną wiedzę i powinien najlepiej doradzić, jeśli macie wątpliwości dotyczące wyboru metody.

Kastracja jest to chirurgiczne usunięcie narządów: u psa – jąder, u suki – jajników, jajowodów i macicy. Suczki nie będą miały już cieczki, a samce teoretycznie przestaną się interesować suczkami, jednak z tym bywa różnie.